Blog

 

Ladies en gentlemen, mogen wij een staande ovatie? Een serieuze prestatie! Van harte gefeliciteerd Tomas!

Het verslag van Tomas

Desertusbikus is een ultra bikepacking wedstrijd van 1400 km van Anglet (FR) naar Nerja (SP) met vier checkpoints in woestijngebieden die je moet halen. Tussen de checkpoints heeft iedereen zijn eigen route gemaakt. Iedereen is zelfvoorzienend, maar er mag onderling wel samengewerkt worden. 250 mensen gaven zich op. . Jur Baltussen uit Ledeacker deed ook mee en Nicole Batenburg uit Den Haag. Onze doelen? Voor Jur en mij was het de eerste ultra, dus uitrijden zou voor ons al een prestatie op zich zijn. Nicole ging voor de overwinning bij de vrouwen.

Dag 1
Omdat het allemaal al niet zwaar genoeg was startte de wedstrijd vrijdagnacht om 00.01. Het regende al de hele avond, maar het was wel warm. De start is meteen een mooi tafereel. Iedereen fietste meteen een andere kant op omdat we allemaal een andere route hadden: de toon werd meteen gezet.

Uiteindelijk kwamen veel deelnemers op dezelfde weg richting de bergen in de Pyreneeën terecht. Samen vormde we om 01:00 een lichtstrook van bepakte fietsers. Helaas kreeg ik om 02.00 uur een lekke achterband, lichtelijk verbaasd omdat die tubeless was. Ik heb geprobeerd te pluggen, maar dat lukte niet en legde er teleurgesteld een binnenbandje in. Daardoor verloren Jur en ik 45 minuten. Nicole was doorgefietst, aangezien zij ging voor een hoge klassering (en je hebt geen drie mensen nodig om een band te vervangen). Toen kon de inhaalrace beginnen. We moesten die avond een klim voltooien van 25 kilometer. Jur en ik hadden afgesproken om een steady tempo (250 watt) de klim op te fietsen. Dat ging lekker en we kwamen via een prachtige afdaling terug in her donker. Terwijl het licht werd klommen we in de richting van een prachtig dorpje. Toen moesten we om 10 uur naar een supermarkt om bij te vullen qua voeding en drinken. Tot onze verbazing stond Nicole bij de kassa af te rekenen. Uiteindelijk zijn we met zijn drieën bij het eerste checkpoint aangekomen, dat in de Monegros Desert lag. Het was een bijzonder woestijngebied met enkel gravelpaden en een paar prachtige beklimmingen. We kwamen daar binnen op de zevende, achtste en negende plaats. We hebben de middag samen doorgefietst. Het was erg gezellig, maar ook erg heet en we stopten iets te vaak om van alles te doen, zoals omkleden, bijtanken, kleine en grote boodschappen doen maar vooral om de wondjes op de billen in te smeren met speciale fietsersvasaline.

We zagen de zonsondergang in een soort van Teletubbies-landschap met kleine heuvels met kleine windmolens. Ik voelde mezelf in ieder geval als Tinky Winky. Uiteindelijk hebben we besloten om tot 00.00 uur door te fietsen, maar om 21.30 uur merkten we dat het beter was om eerder te gaan slapen. Mijn energie was volledig op en ik voelde me ook mentaal uitgeput, niet gek na zo lang fietsen zonder slaap. We vonden een slaapplek onder een kapelletje, waar we onze slaapzak hebben uitgerold en hebben we drie uur gerust.

Dag 2
Toen we wakker werden, realiseerden we ons dat we een beginnersfout hadden gemaakt door op hoogte te slapen. Dat betekende dat het 5 graden was en we vervolgens snel moesten afdalen, waardoor we opnieuw ontzettend koud kregen. We moesten alle kleren aantrekken die we hadden en gingen verder. Fietsen in het donker is trouwens best fijn en veilig omdat er geen verkeer is. Je ziet alleen het landschap anders. Dat is niet erg als je in een dorpje fietst, maar wel als je in natuurgebieden bent. Maar om 5 uur in de ochtend hadden we alweer een grote beklimming van 8 km gedaan. In de afdalingen had ik het erg zwaar omdat ik het niet meer warm kreeg, de temperatuur was gedaald tot 0 graden. Maar we werden wel beloond met een zonsopgang in een canyonachtiggebied met enkele mooie gravelklimmen en vervolgens ook een gravelafdaling. Dit resulteerde in een lekke band voor Nicole en Jur. Bij Nicole moest de tubeless eruit en er moest een binnenband in. Tubeless vervangen kost echter echt meer tijd omdat je het vaak eerst probeert met een plug (wat opnieuw niet werkte). Ondertussen werden we ingehaald door een andere deelnemer. We besloten om op te splitsen zodat iedereen in zijn eigen tempo kon fietsen. Uiteindelijk maakte dat niet uit. Door verschillende redenen haalden we elkaar telkens weer in. Dus uiteindelijk zaten we bij checkpoint 2 samen met mijn ouders te lunchen (mijn ouders reden gelijk met ons op naar het eindpunt en hebben ons op verschillende punten aangemoedigd). We zaten toen op plek 10, 11 en 12 om 13.31 uur.

Toen mochten we lekker verder over wat saaie rechte N-wegen. Ineens begon een afdaling en fietsten we weer in een mooi natuurgebied. Hier konden we het tempo lekker behouden omdat het vals plat omlaag ging. Aan het einde van de middag werd besloten om niet meer samen te fietsen zodat iedereen zijn eigen tempo kon volhouden. Ik ben doorgefietst tot een hotel rond 22.30 uur. Ik besloot wat te eten en te douchen. Om 23.30 uur ging ik slapen voor een nachtrust van 3 uur.

Dag 3
Om 04.30 uur ging ik weer op de fiets. Ik zat toen op positie 15. Ik had als doel om in de top 10 te eindigen. Wat bleek, ik kreeg rechte wegen voorgeschoteld, windstil en licht vals plat omlaag. Aan het einde van de ochtend kwam ik bij een gebergte aan. Er stond nog 150 km op de teller met 3000 hoogtemeters en de temperatuur steeg naar 30-35 graden. Ik besloot om niet meer gek te doen. Ik klom op duurvermogen en gebruikte de afdaling om af te koelen. Rond 18.00 uur kwam ik in de gorafe-woestijn. Het was de laatste keer dat ik kon bijvullen omdat dit een grote woestijn was waarvan ik wist dat er lang geen bevoorradingspunt was. Met zonsondergang heb ik daar mijn beste fietservaring gehad, want wat is dat een onwerkelijk natuurgebied om doorheen te fietsen. Het is te vergelijken met een canyon en een woestijn. Ik wist niet dat Europa zulke mooie gebieden had. Iets na 18.00 uur viel mijn mobiel uit mijn hand, ik remde direct waardoor ik zelf op mijn mobiel gleed. Het klinkt gek, maar daarna kwam ik in een hele mooie staat van zijn. Ik wist vanaf dat moment niet meer waar de volgende bevoorrading was of het hotel. Geen mobiel hebben zorgde voor een gemoedstoestand waarin ik enkel van de omgeving kon genieten en aan fietsen, mijn lichaam en de natuur kon denken. Het was eigenlijk een bevrijding.

Om 22:30 uur kwam ik aan op een verharde weg en om 23:30 uur bij het eerstvolgende dorpje. Bij dat café stond toevallig een andere deelnemer. Hij had besloten om de hele nacht door te fietsen. Op dat moment realiseerde ik me dat wij op positie vijf fietsten. Hij ging door omdat hij net gegeten had. Ik bestelde twee broodjes en liet nog even de mooie dag op mij inwerken. Ik was vooral aan het genieten. Op de achtergrond werd vuurwerk afgestoken vanwege St. Marcodag. Nog meer genieten. Ik zat er lekker in en ging verder fietsen. Het was heel raar om dat nog te besluiten om 00:00 uur. Ik kwam al vrij snel de nummer vijf tegen. Die kwam qua snelheid echt niet vooruit, maar dat maakt bij ultra-fietsen niet uit. Het draait om snelheid en om slapen. Als ik 3 uur slaap, is hij 60-75 km verder op zijn tempo. Dat is lastig nog om in te halen. Want ik wist dat ik wel ging slapen. Na enkele hallucinaties (dat ik een boom aanzag als een reusachtig standbeeld) stopte ik mijn fiets langs de weg en ben ik daar in de berm gaan slapen om 03:00 uur.

Dag 3,5
Toen werd ik wakker om 06:30 uur en toen vloog een deelnemer met vol licht aan over de weg heen. Dus ik pakte snel mijn spullen in. En daarna nog een. Dus toen nog sneller inpakken. Ik stond gelijk aan. Om 07:00 uur ging ik in de achtervolging. Het was nog 60 km naar checkpoint 4 met 1000 hoogtemeters. Eentje had ik vrij snel te pakken. De andere kreeg ik maar niet in het vizier. De andere kreeg ik maar niet in het vizier. Maar had ik hem al ingehaald toen hij aan het bevoorraden was, had hij een andere route gepakt of was hij simpelweg sterker? Ik kon het niet checken omdat mijn mobiel kapot was. Dus wat deed ik? Hard fietsen. Op beklimmingen kon ik die dag nog 280-300 watt trappen en mijn beste 30s waarde was 500 watt (was een ontzettend steil stuk). Het is mooi om te zien hoe sterk je lichaam kan zijn na weinig slaap.

Ik kwam aan bij Checkpoint 4, een ontzettend mooi dorp op een heuvel, genaamd Iznajar. Ik had mijn hoofd erbij. Vanaf nu was het nog 100 km en alleen maar afdalen. Ik laadde de route in mijn Garmin, slikte… 100 km en nog 1000 hoogtemeters. Mijn vader, die mij aanmoedigde op dat checkpoint, vertelde me dat de nummer 5 pauze hield in het dorp. Dus ik besloot door te gaan. Maar door de 1000 hoogtemeters kon ik mezelf niet meer motiveren.

En ineens was het koers. Nummer 6 zat in mijn wiel. Hij gaf aan stomverbaasd te zijn dat ik hem ineens had ingehaald omdat hij deze ochtend hard had gefietst en niet had gedacht dat iemand hem zou bijhalen. Ik dacht hetzelfde, want ik was ook verbaasd dat ik hem nog niet eerder was tegengekomen. Ik zag dat zijn benen geschoren waren. “Rijd jij koers?”, vroeg ik. Hij antwoordde: “Ja.” Ik antwoordde: “Leuk, ik ook.” Ik wist genoeg. We gingen elke klim met 300-350 watt omhoog, kop over kop. Ik voelde dat hij sterker was. Ik voelde ook dat ik geen water meer had en geen eten. We hadden allebei een andere route. Ik besloot zijn route te volgen, want ik zat meer in zijn wiel dan andersom.

Plots zat hij niet meer in mijn wiel. Had hij een andere afslag genomen? Kutzooi. Dan maar positie zes. Bij een gravelstrook vielen al mijn bars uit mijn tas, het water was bijna op en het was alweer 30 graden. Maar ik wist opnieuw niet hoelang het nog duurde voordat ik bij een supermarkt of tankstation kwam. Dus ik fietste rustig door. Plek 6 is ook mooi. En na een half uur kwam hij voorbij vliegen. Hij had een lekke band. Shit, fietste ik toch op plek 5. Maar ach, ik had al vrede met plek 6. En dan zie je ineens de zee. Gvd, ik zie de zee en ik ben er bijna. Van Zuid-Frankrijk naar de Middellandse Zee gefietst. 1400 kilometer in 3,5 dag met 9 uur slaap. Wat heb ik gedaan? Ik heb genietend afgezien. Uiteindelijk is Nicole eerste geworden bij de vrouwen en heeft Jur het binnen 4,5 dag gehaald!